Szofar

Szofar - róg zazwyczaj barani (może być też kozy lub antylopy) używany w czasie ceremonii żydowskich, szczególnie w czasie Rosz HaSzana.

Po raz pierwszy głos szofaru usłyszano w czasie objawienia na Górze Synaj (Szemot/II Ks.Mojż.19:16,19); w starożytności był używany do obwieszczenia nadejścia szabatu, świąt, Rosz Chodesz (Bamidbar/IV Ks.Mojż.10:10), dla celów kultowych w Swiątyni, a także do zwołania ludu Izraela na wojnę, do obwieszczenia roku jubileuszowego (Waikra/III Ks.Mojż.25:9-10) i wolności w całej ziemi.

Granie na rogu baranim przede wszystkim jest kojarzone z czasem pokuty, który ma miejsce w ciągu całego miesiąca Elul: wtedy to szofar słyszy się codziennie po porannych modłach, następnie w ciągu dwóch dni Rosz HaSzana i na zakończenie Jom Kipur.

W Rosz HaSzana szofar powinien zadźwięczeć co najmniej 100 razy (mea kolot).

Istnieją trzy rodzaje dźwięków szofaru: tekia (jeden dźwięk długi i przeciągły), szewarim (trzy dźwięki „płaczliwe”) i terua (dziewięć dźwięków krótkich).

Majmonides twierdził, że głos szofaru przypomina grzesznikom o potrzebie pokuty.

Symbolika rogu baraniego jest związana z wydarzeniem ofiarowania Izaaka i z nadejściem Mesjasza.

Baranek ofiarowany przez Abrahama w zamian za jego syna Izaaka był niezwykły: jego skóra posłużyła na pas Elijahu HaNawi (Proroka Eliasza), jego kości zostały użyte do położenia fundamentów pod ołtarz w Beit HaMikdasz (Świątyni) w Jerozolimie, jego ścięgna posłużyły na struny do harfy Króla Dawida, na jego lewym rogu grano na Górze Synaj w trakcie przekazywania Tory, a jego prawy róg obwieści nadejście Mesjasza.