Szemita

Szemita - Rok Szabatowy, przypadający co siedem lat. W siódmym roku obowiązuje zakaz uprawiania ziemi. Wolno zbierać płody, służące do bezpośredniego spożycia. Wszystko na polu pozostawiano biednym, Maaser Ani i zwierzętom; micwa (przykazanie): Wajikra 25,1-7 Tora Pardes Lauder, Szemot 23,10-11 Tora Pardes Lauder.

Sefer hachinuch przedstawia tę micwę następująco: ,,Jednym z powodów leżacych u podstaw tej micwy jest konieczność, byśmy zaszczepili w naszych sercach oraz przedstawili w naszych umysłach odnowienie świata - to, że Bóg stworzył niebo i ziemię w sześć dni, zaś siódmego dnia odpoczywał [...]. Tak jak odliczamy sześć dni tygodnia, zaś siódmego dnia przestrzegamy nakazu odpoczywania, tak samo Bóg nakazał nam, byśmy uprawiali ziemię przez sześć lat, zaś w siódmym roku pozwolili jej odpocząć. Określając wszystkie plony, które ziemia wydała w czasie[siódmego] roku bezpańskimi, człowiek przypomina sobie, iż dojrzewanie płodów rolnych nie zależy ani od natury, ani od właściwości tkwiących w samej ziemi, lecz zależy ono od woli Boga. Kiedy Bóg tego pragnie, wówczas nakazuje nam, byśmy pozostawili nasze pola bez właściciela. Inną korzyścią z przestrzegania micwy szemity jest nabycie takich cech charakteru, które pozwalają nam przekazywać innym ludziom to, co należy do nas. Osoba prawdziwie hojna daje innym ludziom nie oczekując przy tym niczego w zamian. Jeszcze inną korzyścią jest pogłębienie naszego zaufania do Boga, które odczuwamy przestrzegając micwy. Człowiek, który jest zdolny do porzucenia zbiorów dojrzałych na jego polach oraz ziemi, która należała do jego ojców, na cały rok i czyni tak stale, co siedem lat, nigdy nie będzie chciwy, nigdy także nie straci swojego zaufania do Boga" ( Sefer hachinuch, micwa 84 :Bramy Halachy. Religijne prawo żydowskie, rabin Zew Greenwald. Stowarzyszenie Pardes, Kraków 2005, s.468).

Pod koniec szemity umarzano długi i nie wolno było domagać się zwrotu pożyczki, gdy minął Rok Szabatowy; micwa Dewarim 15,1-4 Tora Pardes Lauder.